Historia klasztoru Shaolin
Klasztor Shàolínsì (少林寺) to znany klasztor buddyjski położony w prowincji Henan w Chinach. Ma bogatą historię sięgającą ponad 1500 lat i jest znany jako miejsce narodzin Shaolin Kung-fu, tradycyjnej chińskiej sztuki walki. W 2010 roku został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Klasztor Shaolin (少林寺), zwana również klasztorem Shaolin i świątynią Songshan Shaolin, jest buddyjską świątynią Chan w mieście powiatowym Dengfeng (登封), które w starożytności nazywało się Yangcheng (陽城). Świątynia Shaolin i Dengfeng znajdują się z kolei w prowincji Henan (河南) w centralnym regionie Chin.
Nazwa Świątyni Shaolin (dosłownie: "Świątynia Lasów Góry Shaoshi") nawiązuje do lasów Góry Shaoshi (少室), która jest jednym z głównych siedmiu szczytów Gór Song. Świątynia Shaolin stoi naprzeciw Góry Song i opiera się o szczyt Wuru (五乳峰).
Klasztor Shaolin został utworzony dla indyjskiego misjonarza Buddhabhadry zwanego w języku chińskim Fótuóbátuóluó (佛陀跋陀罗), a w skrócie Batuo (跋陀), związanego z nurtem buddyjskich medytacji dhjana, na rozkaz cesarza Xiaowena (467 – 499 n.e.) z północnej dynastii Wei.
Był on założycielem pierwszej linii przekazu w klasztorze, która skończyła się z przybyciem Bodhidharmy. Bodhidharma nazywany w Chinach w uproszczeniu Damo (達摩) był kolejnym misjonarzem, który VI wieku przybył z Indii. Założył on drugą linię przekazu klasztoru. Kontynuował w klasztorze rozwój buddyzmu Chan (zen), skoncentrowanego przede wszystkim na medytacji, a w mniejszym stopniu na treściach filozoficzno-religijnych, który w Chinach został następnie silnie przekształcony i powiązany z chińską filozofią taoistyczną.
W 728 roku klasztor Shaolin został oficjalnie założony przez cesarza Hsuan Tsunga z dynastii Tang (618-907). W tym czasie mnisi Shaolin byli już szanowani za swoją wiedzę buddyjską i medytacyjne umiejętności, a ich klasztor był ważnym ośrodkiem duchowym i kulturalnym w regionie. W 1036 roku klasztor został rozbudowany przez cesarza Renzonga z dynastii Song (960-1279), a jego mnisi otrzymali dodatkowe uprawnienia i wsparcie finansowe od rządu. W XIII wieku mnisi Shaolin zaczęli wykorzystywać swoje umiejętności wojskowe do obrony swojej wiary i klasztoru przed najazdami bandytów i wrogów politycznych. W tym celu wprowadzili do swoich praktyk różne formy sztuk walki, takie jak kung-fu. W ten sposób Shaolin stał się znany jako miejsce, gdzie nie tylko praktykowano buddyzm, ale również sztuki walki. W XVII wieku klasztor został zniszczony przez armię Qing (1644-1912) podczas wojny domowej i jego mnisi zostali prześladowani.
W XVIII wieku klasztor został odbudowany dzięki wsparciu cesarza Qianlonga z dynastii Qing, ale w 1895 roku został ponownie zniszczony przez trzęsienie ziemi.
Według legend obowiązkowa gimnastyka wprowadzona przez Bodhidarmę sprawiła, że mnisi stopniowo rozwinęli całe bogactwo chińskich sztuk walki. Natomiast naukowe publikacje podają, że sztuki walki w klasztorze Shaolin kształtowały się w trzech okresach historycznych. Wspomina się, że na początku panowania dynastii Tang mnisi z Shaolin brali udział w walkach. W drugim okresie, podczas rządów dynastii Ming, mnisi tworzyli milicję w służbie cesarstwa. Natomiast o XVIII do XX wieku kształtowała się legenda Shaolin, a wraz z nią korzenie znanych nam współcześnie chińskich sztuk walki.
W czasach nowożytnych klasztor został dwukrotnie zniszczony, w pierwszej i drugiej połowie XX wieku. W trakcie rewolucji kulturalnej klasztor Shaolin został zniszczony przez Czerwonogwardzistów Mao Zedonga. W latach 80. XX wieku, władze ChRL odrestaurowały klasztor, uruchamiając go jako centrum promocji kulturowej i turystycznej.
Do klasztoru nie można się łatwo dostać. Jest otoczony górami, a w dodatku nie są dostępne żadne bezpośrednie pociągi czy autobusy. Bilet wstępu do klasztoru Shaolin kosztuje 100 Juanów i obejmuje zwiedzanie obiektu, Lasu Pagód oraz Centrum Szkoleniowego, w którym można obejrzeć pokazy. 100 Juanów to obecnie ok. 56 zł. Z racji ogromnej popularności i dużego ruchu turystycznego klasztor Shaolin stracił wiele z owianej tajemnicą historii i atmosfery miejsca duchowego wyciszenia.